Szczegółowe streszczenie „Tędy i owędy” jest nieocenione, gdy chodzi o dogłębne zrozumienie dzieła. Dostarcza ono precyzyjnych informacji na temat przebiegu wydarzeń, interakcji między postaciami, oraz subtelnego kontekstu, który może nie być oczywisty przy pierwszym czytaniu. Dzięki temu jest idealnym narzędziem do przygotowania do sprawdzianów i kartkówek, które często wymagają zrozumienia i interpretacji subtelnych szczegółów. Szczegółowe streszczenie jest też doskonałą bazą do napisania wypracowań, ponieważ ułatwia analizę różnych aspektów dzieła. Wreszcie, może służyć jako szczegółowa ściągawka, pomagając szybko przypomnieć sobie kluczowe elementy książki.

„Tędy i owędy” kontynuuje podróż Wańkowicza przez lata i miejsca. Po 20 latach emigracji, Wańkowicz wraca do Polski, z sentymentem wspominając dawne miejsca. Zdradza, że jego córka Marta również zajmuje się pisarstwem i pracuje w Ameryce w „Times”, gdzie szuka ciekawych tematów.

Rozważając na temat podróży, Wańkowicz dzieli się swoją refleksją, że znajomość języków obcych może bardzo ułatwić komunikację, a jej brak może prowadzić do problemów i nieporozumień. Opowiada o swoich wpadkach językowych za granicą, które opisuje z dużą dozą humoru.

W 1925 roku pisarz udał się do Meksyku na pokładzie holenderskiego statku. Podczas miesięcznej podróży dobrze poznał swoich współpasażerów: hiszpańską rodzinę, Francuzkę, Dunkę, holenderskich handlowców. Ostatecznie okazało się, że kilkoro z nich miało kryminalną przeszłość, co doprowadziło do różnych nieoczekiwanych sytuacji podczas rejsu.

Wańkowicz, wraz z żoną, odwiedzili Alicante, skąd mieli udać się na Baleary i wzięli udział w corridzie. Jako członek Instytutu Naukowego, na emigracji brał udział w spotkaniach profesorów i różnych dygnitarzy, gdzie dyskutowano o wydawaniu dzieł Adama Mickiewicza i pozyskiwaniu środków finansowych na literaturę.

Po powrocie z emigracji, Wańkowicz długo zastanawiał się, jak znaleźć wspólny język z rodakami i poświęcał temu dłuższą refleksję. Książka zawiera także rozdział napisany przez żonę Melchiora Wańkowicza, która opowiada o ich pobycie w Stanach Zjednoczonych w 1949 roku. Opisuje, jak jej małe wnuczki radziły sobie w obcym kraju, a ona pomagała im, uczyła polskiej kultury i zajmowała się nimi, gdy rodzice pracowali.

Na koniec książki, Wańkowicz opisuje kamienicę, w której mieszkał na rogu ulic Rakowieckiej i Puławskiej w Warszawie. Ich sąsiadami byli głównie robotnicy fizyczni. Autor opisuje życie w tej kamienicy, porównując je do życia w Polsce jako całości. W kamienicy mieszkało aż 141 dzieci, które uwielbiały pisarza.