Temat: „W indiańskiej wiosce”
Wiek: 5-6 lat
Czas trwania: 60 minut
Cele ogólne:
– wspomaganie rozwoju fizyczno-ruchowego,
– rozwijanie sprawności manualnej,
– usprawnianie spostrzegania wzrokowego, koordynacji wzrokowo-ruchowej, – rozwijanie umiejętności myślenia,
– wspomaganie rozwoju społecznego.
Cele szczegółowe:
Dziecko potrafi:
– wymienić i rozpoznać oznaki jesieni,
– opowiedzieć i dokończyć historyjkę obrazkową
– skoncentrować się na wykonywanej czynności,
– utrzymać prawidłową postawę ciała i zaplanować ruch ciała,
– dostrzec ukryte przedmioty,
– prawidłowo trzymać narzędzie do rysowania,
– sprawnie posługiwać się nożyczkami – wyciąć odpowiednie proste kształty z kartki papieru, – przykleić niezbyt duże elementy w odpowiednim miejscu,
– komunikować się z otoczeniem w zrozumiały sposób,
– pomagać innym osobom.
Metody:
– opowieść ruchowa Thulina, – arteterapia – rysunek,
– zabawa tematyczna,
Materiały:
treść opowieści ruchowej, prawdziwe liście lub wycięte z papieru, kartoniki z historyjką obrazkową, kolorowe kartki papieru, klej, nożyczki, kredki, bęben.
Przebieg zajęć
1. Przywitanie i wprowadzenie do tematyki zajęć. Czas: 7 minut.
Przywitanie dziecka i krótka rozmowa na temat Indian (kim są, gdzie mieszkają, czym się charakteryzują).
2. Zdobycie pierwszego pióra – „W indiańskiej wiosce”. Czas: 10 minut.
Prowadzący informuje dziecko o przebiegu zabawy: prowadzący będzie czytał/mówił z pamięci tekst opowieści, a zadaniem dziecka będzie zobrazować ruchem dany fragment opowiadania.
„Dawno, dawno temu żyło sobie Indiańskie plemię Tiki-Taka. Indianie z tego plemienia mówili swoim własnym językiem, na przykład witali się tak: Wingapo! (czyt. łingapo) Plemię to mieszkało w ogromnych namiotach, które nazywano tipi. W środku namiotów paliło się ogniska, przy których w mroźne wieczory można było ogrzać swoje ręce. Tej nocy, odbywała się właśnie narada plemienia. Indiański wódz z wielkim pióropuszem na głowie, obwieścił, że w wiosce kończą się zapasy jedzenia i czas wyruszyć na polowanie. Wszyscy Indianie zatem wyszli z tipi. Żegnają się z żoną. Żegnają się z dziećmi. Żegnają się z teściową… Wsiedli na swoje konie mustangi i wyruszają na polowanie. Jadą najpierw powoli. Potem coraz szybciej. I szybciej. Skręcają w lewo. Jadą dalej. Jadą teraz przez wysoką trawę. Jadą, aż nagle widzą przeszkodę, którą muszą przeskoczyć. Jadą dalej. Przejeżdżają przez błoto. Mijają ostatnie dwie przeszkody pod rząd. Powoli zwalniają… Wreszcie dotarli na miejsce! Zeskoczyli z koni i rozglądają się we wszystkie strony, gdzie czai się jakiś bizon. Nagle Indianin Sokole Oko, zauważył, że coś przemknęło mu przed oczyma i wszyscy Indianie zaczęli po cichutku skradać się w tamtym kierunku. Udało się znaleźli bizona! Teraz wszyscy wyciągają łuki, naciągają je i oddają pierwszy strzał, drugi i trzeci! Bizon upolowany! Indianie wrócili do wioski, gdzie zapanowała wielka radość. Za ten wspaniały wyczyn wódz wioski przyznał nam prawo do noszenia pierwszego Pióra Wojownika.”
3. Zdobycie drugiego pióra – pomoc w szukaniu oznak jesieni. Czas: 10 minut.
Prowadzący rozmawia z dzieckiem na temat oznak jesieni, a po chwili informuje, że: „wódz wioski chciałby mieć pewność, że jesień przyszła naprawdę. Dlatego też prosi nas o znalezienie jej oznak i przyniesienie ich.”
Prowadzący mówi, że w sali umieszczone są różne oznaki jesieni (liście), a dziecko ma za zadanie odnaleźć je wszystkie. Gdy mu się to uda, prowadzący przekazuje: „dzięki nam wódz ma już pewność, że przyszła jesień. Za pomoc w tym trudnym zadaniu przyznaje nam prawo do noszenia drugiego Pióra Wojownika.”
Uwaga: liście powinny zostać umieszczone w różnych miejscach sali przed rozpoczęciem zajęć. Nie powinny znajdować się zbyt wysoko ani w miejscach trudno dostępnych dla dziecka. Jednocześnie nie wszystkie powinny być na widoku. Niech dziecko trochę poszuka.
4. Zdobycie trzeciego pióra – przywołanie ładnej pogody. Czas: 10 minut.
Dziecko dowiaduje się od prowadzącego, że: „wódz wioski chciał wyprawić wielką imprezę urodzinową jednemu z ważnych członków plemienia. Niestety pogoda nie jest zbyt dobra na tego typu okoliczność, ponieważ pada deszcz i wieje bardzo mocny wiatr. Nic nie zapowiada żeby w najbliższym czasie miało się to zmienić. Z tego też powodu wódz prosi nas o pomoc. Naszym zadaniem jest znalezienie szamana i poproszenie go o przywołanie słonecznej pogody.”
Razem z dzieckiem wychodzimy z sali i towarzyszymy mu w poszukiwaniach wyznaczonej przez nas osoby będącej szamanem. Dziecko pyta różne osoby dorosłe będące w pobliżu, czy są może „szamanem”. Gdy znajdzie „szamana”, „szaman” prosi dziecko o pomoc w ułożeniu i uzupełnieniu krótkiej historyjki obrazowej (dowolnej). Po wykonaniu zadania przez dziecko „szaman” dziękuje za pomoc, mówi krótkie zaklęcie (zbiór przypadkowych dźwięków) i informuje, że dobra pogoda została przywołana. Prowadzący wraca z dzieckiem do sali, gdzie mówi: „Wódz jest nam bardzo wdzięczy za pomoc w przywołaniu pogody, a w zamian za nasze zachowanie przyznaje nam trzecie Pióro Wojownika”.
Uwaga: „szaman” powinien być blisko sali, gdzie odbywają się zajęcia.
5. Tworzenie własnego pióropusza. Czas: 15 minut.
Dziecko przy pomocy prowadzącego wycina z kolorowych kartek kolorowe pióra i paski na pióropusz. Następnie z pasków tworzy pióropusz (opaskę na głowę z opadającymi z boku do tyłu paskami), ozdabia go i przykleja „zdobyte” papierowe pióra.
6. Odznaczenie piórami. Czas: 5 minut.
Uroczyste nałożenie dziecku pióropusza na głowę, a następnie odtańczenie z dzieckiem „tańca wojowników” w rytm bębna. Taniec jest dowolny. Można również wydawać okrzyki jak Indianie.
7. Zakończenie zajęć. Czas: 3 minuty.
Prowadzący dziękuje dziecku za wspólną wyprawę do indiańskiej wioski i prosi o krótkie opowiedzenie swoich wrażeń z tej wyprawy.
0 komentarzy