Zapoznanie się ze szczegółowym streszczeniem tej lektury niesie liczne korzyści. Po pierwsze, szczegółowe streszczenie umożliwia pogłębione zrozumienie fabuły, wątków i motywów przewodnich. Jest to niezwykle pomocne podczas egzaminów, sprawdzianów i kartkówek, gdzie szczegółowa znajomość treści jest kluczowa. Po drugie, szczegółowe streszczenie pozwala lepiej analizować rozwój postaci i relacje między nimi, co może przyczynić się do bardziej krytycznego spojrzenia na dzieło. Wreszcie, szczegółowe streszczenie jest szczególnie przydatne dla osób, które chcą zdobyć pełniejsze wrażenie z lektury, nie mając możliwości przeczytania jej w całości.

Jakoś w środku lipca, kiedy pogoda dopisywała, trzech bliskich przyjaciół  (Lilly, Albert i Magnus) spędzało czas w ogrodzie przepięknej willi, gdzie zamieszkiwali Albert i jego ojciec. Nagłe ukłucie w ramię sprawiło, że Magnus odkrył, że leżał na starym widelcu, który musiał należeć do poprzedniego właściciela domu. Ten dziwaczny człowiek twierdził, że potrafił podróżować w czasie, ale pewnego dnia po prostu zniknął, a dom został wystawiony na sprzedaż. Dzieci nie miały wątpliwości, że właściciel musiał zagubić się w odległych czasach.

Chłopcy postanowili przeszukać ogród, mając nadzieję na znalezienie kolejnych skarbów. Pożyczyli od ojca Alberta wykrywacz metalu, a przy okazji Magnus prosił wynalazcę o pomoc w usunięciu plam po czereśniach z jego koszulki, które zdobył w ogrodzie.

Podczas poszukiwań w trawie, młodzi poszukiwacze natrafili jedynie na kolejne sztućce, garść monet, dwa aparaty ortodontyczne i papierośnicę. Nieco rozczarowani efektami swojej pracy postanowili odwiedzić laboratorium pana domu, aby zwrócić mu wykrywacz. Tata Alberta podzielił się wtedy z nimi historią o odkrytym sto lat temu skarbie Troi. Magnus odzyskał także swoją koszulkę, która o dziwo była teraz czysta, ale skurczyła się na tyle, że nie nadawała się do ponownego założenia.

Zaintrygowani i pełni ciekawości o skarbie Troi, przyjaciele udali się do swojego ukrytego miejsca, które znajdowało się w jednym z piwnicznych pomieszczeń willi. Tam, za starą szafą, którą można było przesunąć tylko za pomocą specjalnego sprzętu, odkryli wejście do tajemniczego tunelu, który umożliwiał podróże w czasie. W starej skrzyni dzieci wcześniej znalazły notatnik poprzedniego właściciela domu, który dostarczył im informacji o właściwościach tego tunelu.

Przeszukując internet, natrafili na informacje o skarbie króla Priama, który miał zostać odnaleziony przez niemieckiego poszukiwacza, Heinricha Schliemanna. Niestety, badacz nie podał dokładnego miejsca, gdzie skarb został znaleziony. To skłoniło dzieci do podjęcia decyzji o podróży w czasie, aby dowiedzieć się, gdzie król Troi ukrył swoje bezcenne kosztowności. Albert czytał również o słynnym jabłku niezgody, które było przyczyną dziesięcioletniej wojny trojańskiej.

Aby nie przyciągać niepotrzebnej uwagi, dzieci postanawiają przygotować kostiumy. Lilly prosi o pomoc swoją mamę, jednak kobieta pamiętając o tym, jak córka zlekceważyła poprzednio ofiarowane stroje, zachęca ją do samodzielnego uszycia. Mama ma nadzieję, że ten wysiłek nauczy dziewczynkę szacunku do własnoręcznie wykonanej pracy. W międzyczasie chłopcy zajmują się przygotowaniem niezbędnego sprzętu, takiego jak scyzoryk, latarka, sznurek oraz wynalazek ojca Alberta – uniwersalny tłumacz wielkości ziarnka grochu, który umożliwia porozumiewanie się w każdym języku.

Albert przeprowadza niezbędne obliczenia, które wykazują, że w tunelu należy spędzić dokładnie 53 minuty i 7 sekund, aby dotrzeć do roku 1180 p.n.e. Tylko Lilly i Magnus mogą udać się w tę podróż, z uwagi na to że wózek inwalidzki Alberta może się w nim nie zmieścić.

Po upływie godziny spędzonej w tunelu, dzieci są już zmęczone – Magnus od długiego stania, a Lilly musi cały czas trzymać kryształ wyciągnięty w ręce. Na ścianie tunelu znajduje się mapa, która wskazuje cel podróży. Aby trafić do odpowiedniego miejsca, należy przyłożyć kryształ do właściwego punktu na mapie i trzymać go tam, aż upłynie odpowiedni czas.

Gdy wychodzą z tunelu, dzieci nagle znajdują się w Troi czasów króla Priama. Właśnie trwa przerwa w walkach, ale żołnierze dostrzegają przybyszów i ruszają za nimi w pościg. Na szczęście Costa, mały pasterz, udziela im pomocy, ukrywając ich pośród swoich owiec. Costa również myli trop pościgu, co ułatwia ucieczkę przyjaciołom.

Po ustaniu niebezpieczeństwa, Magnus przedstawia siebie i Lilly jako rodzeństwo, dzieci kupców, aby móc pozostać w Troi i odnaleźć swoich krewnych, a także zatrzymać się u nich do czasu przyjazdu ich rodziców. Costa obiecuje pomóc im dostać się za mury miasta. Nowi przyjaciele zabierają ich do swojego domu, gdzie matka Costy zgadza się, by dzieci pozostały u nich na jakiś czas. Kobieta wysyła swojego syna, aby pomógł Odyseuszowi, który rzekomo znów zabłądził. Małemu pasterzowi udaje się szybko odnaleźć króla Itaki, który radzi dzieciom pozostać w domu, ponieważ nazajutrz Grecy planują zaatakować Troję.

W międzyczasie Albert niecierpliwie oczekuje wieści od swoich przyjaciół. Jego kawka, Marlin, staje się pośrednikiem między światami, przekazując mu karteczki z wiadomościami. Niestety, z tunelu wychodzi tylko żółw, a nie Lilly i Magnus.

W Troi Lilly i Magnus uczą Costę grać w piłkę nożną, dzieląc się swoją pasją z nowym przyjacielem. Odwiedzają również obóz Odysa, który według legendy wymyślił sposób, aby zakończyć trwającą już dziesięć lat wojnę. Zauważają tam intensywne prace ciesielskie, które sugerują przygotowania do ważnego wydarzenia w nadchodzących dniach.

Costa wprowadza dzieci do Troi przez bramę dla praczek, co pozwala im uniknąć podejrzeń. Magnus wskazuje na zrujnowany dom, sugerując, że należy do ich krewnych. Costa pociesza go, mówiąc, że istnieje szansa, że ci krewni nadal żyją. Dzieci podejmują również nieudaną próbę wejścia do pałacu królewskiego, aby zdobyć więcej informacji.

Nagle rozchodzi się wieść o odpłynięciu najeźdźców, którzy zostawili przy bramach Troi wielką drewnianą konstrukcję. Żołnierzom udaje się schwytać jednego z Greków, Sinona. Jeniec twierdzi, że jego pobratymcy zatęsknili za swoimi rodzinami i postanowili złożyć ofiarę, aby zapewnić sobie pomyślne wiatry w drodze do domu. Jednak Sinon cudem ucieka, unikając śmierci. Drewniany koń, który jest darem dla Ateny, został stworzony tak ogromnych rozmiarów, aby uniemożliwić Trojanom przyswojenie go i wprowadzenie do miasta.

Niestety, nikt nie słucha lamentów Kasandry, która ostrzega przed upadkiem miasta. Trojanie, oszołomieni zwycięstwem, decydują się rozebrać część murów obronnych, aby wciągnąć drewnianego olbrzyma do środka miasta. Ignorują ostrzeżenia i nie zdają sobie sprawy z niebezpieczeństwa, jakie to niesie.

Albert odkrywa informacje o upadku Troi i natychmiast wysyła ostrzeżenie do Lilly i Magnusa. Niestety, dzieci są już wtedy zbyt zmęczone i zasypiają w chatce Costy. Budzi ich gwałtowny hałas i widok płonącej Troi, a w kierunku chatki biegną żołnierze. W obliczu niebezpieczeństwa postanawiają uciec do tunelu, aby ocalić swoje życie.

Po powrocie do teraźniejszości, Lilly i Magnus relacjonują Albertowi swoje doświadczenia. Zauważają również żółwia, któremu Magnus nadaje imię Parys. Decydują się na kolejną podróż do Troi, tym razem w czasach Heinricha Schliemanna. Lilly ponownie prosi o radę swoją mamę w kwestii strojów.

Odważni podróżnicy przenoszą się do roku 1873. Gdy wychodzą z tunelu, spotykają młodego chłopca, który szybko biegnie po pomoc dla robotników uwięzionych pod gruzami po ulewnych deszczach. Lilly i Magnus nie wahają się i angażują się w akcję ratunkową. Kiedy udaje im się odnaleźć zasypanych robotników, zostają sami na deszczu, poszukując schronienia. W poszukiwaniu ochrony trafiają do chaty należącej do Schliemanna, który zaprasza ich do środka. Tym razem Magnus twierdzi, że są dziećmi profesora zainteresowanego archeologicznymi pracami w Troi. Ojciec, Albert Einstein, jest tymczasowo zatrzymany na granicy.

Po skromnym śniadaniu, Lilly, Magnus i Albert spotykają Hermanna Dubiosa, nadzorcę prac archeologicznych. Dubios oprowadza ich po okolicy, ale także są świadkami kłótni między Schliemannem a jednym z pracowników, oskarżonym o próbę kradzieży zabytkowego noża. Następnie dzieci trafiają pod opiekę małego Alexiosa, który zostaje ich przewodnikiem.

Podczas przeglądania kolejnych stron znalezionego notatnika, Albert odkrywa informację o miejscu ukrycia skarbu. Rysuje mapkę, którą przekazuje Lilly i Magnusowi. Dzięki wskazówkom na mapie, dzieci odnajdują skarb, zawierający tarczę, złoty kielich, pierścienie, srebrny nóż, miedziany grot lancy, ozdobę na czoło oraz perły. Postanawiają podzielić się tą informacją z Schliemannem, który nakazuje zachować tajemnicę w celu uniknięcia ewentualnej kradzieży.

Jednak jeszcze tego samego dnia skarb znika. Alexios zostaje oskarżony przez Dubiosa, który przyłapuje go z naszyjnikiem w ręku. Chłopiec twierdzi, że jest niewinny i udaje mu się wyrwać z uścisku nadzorcy, uciekając z miejsca.

W nocy Alexios budzi Lilly i Magnusa, wyjaśniając im okoliczności znalezienia naszyjnika. Razem podsłuchują rozmowę między Dubiosem a pracownikiem oskarżonym o kradzież noża. Okazuje się, że obaj planują sprzedaż skradzionego skarbu. Schliemann, zaniepokojony sytuacją, nakazuje schwytanie Dubiosa i torturowanie go, aż wyjawi miejsce ukrycia znaleziska. Jednak Dubios udaje się uwolnić.

Nocą Dubios udaje się do chaty dzieci, aby pozbyć się świadków przestępstwa. Na szczęście Schliemann przychodzi im z pomocą. Magnus rozbija lampę, aby umożliwić sobie i Lilly ucieczkę, ale rani sobie przy tym nogę. Lilly pomaga mu dotrzeć do tunelu, jednak zapomina o jego zamknięciu. Po chwili oboje wracają do współczesności, a ślady krwi prowadzą także złodzieja do tunelu.

Tata Alberta opatruje zranioną nogę Magnusa, a po powrocie ze szpitala dzieci wyjaśniają okoliczności całego zajścia, przyznając, że zapomnieli o zasadach bezpieczeństwa podczas zabawy w archeologów. Wtedy zauważają, że tunel nie został zamknięty.

Albert przedstawia przyjaciołom informacje na temat dalszych losów skarbu, który Schliemann przekazał muzeum w Berlinie. Pod koniec II wojny światowej znalezisko zostało wywiezione do Rosji i tam pozostało.

Rana Magnusa szybko się goi, a pewnego dnia chłopiec zauważa twarz Dubiosa w oknie willi Alberta, co sugeruje, że historia nie jest jeszcze zakończona…